Ze kwamen niet zo lang geleden zelf als vluchtelingen
naar Nederland en zijn nog steeds dankbaar voor de
opvang en de kansen die ze kregen.
Vijf geslaagde landgenoten over de mogelijkheden
die ze ook Syrische vluchtelingen gunnen.

Ahmad Queleich Khany (43) vluchtte alleen uit Iran. De ex-worstelaar
verandert na zijn naturalisatie zijn naam in Sander Terphuis en is
prominent lid van de PvdA.

,,Ik heb mij aangemeld als gastgezin om vluchtelingen bij ons in huis te
nemen en ze te helpen en te steunen. Ik werd zelf liefdevol opgevangen
door een Fries gezin toen ik op mijn 18de alleen naar Nederland vluchtte,
en dat gevoel is onbeschrijfelijk fijn. Destijds was de opvang openhartiger.
Nu is de economische crisis langs geweest en staat Geert Wilders daar in
Zeewolde zijn verhaal af te steken om angst en onzekerheid bij mensen
aan te wakkeren; en dat in feite voor zijn eigen electoraal gewin. Ik ben
zo bevreesd dat in dit drama populistische kreten het gaan winnen van
het menselijke. Door sport en vrijwilligerswerk ben ik in no time opgenomen
in de Nederlandse samenleving en een paar jaar later had ik een mooie
Hollandse naam. Mooier kon het niet.

Ik krijg vaak jonge vluchtelingen op bezoek die met mij willen praten om
moed te houden. Ik zeg ze: 'maak er wat van, jaag je dromen na, schouders
eronder, handen uit de mouwen'. Mooie Hollandse spreekwoorden, dat ben
je aan je stand verplicht als je Terphuis heet."

Nicolas Iverson (30) vluchtte met zijn ouders uit Angola en brak als zanger
door via Holland's Got Talent. Hij werkt samen met War Child.

,,Ik wil zo graag aanschuiven bij tv-discussies als ik onzin hoor als: 'die
vluchtelingen dragen dure kleren' of 'ze hebben veel betaald om hier te
komen, dus ze zijn niet arm'. Voordat wij uit Angola weg moesten, waren
wij ook niet arm. Maar we moesten alles achterlaten en hier leven van wat
we kregen bij het azc. Mijn vader bracht ons in veiligheid omdat het rebel-
lenleger kinderen ging ronselen als kindsoldaten. Hij heeft ons leven gered.
Ik heb best nare herinneringen aan de eerste jaren in Veendam. Op straat
werd ik uitgescholden voor poepneger. Mijn ouders huilden, al begrepen ze
niet alles. Wij wel, wij leerden de taal snel op school. De politie heeft buren
gewaarschuwd vanwege discriminatie.

Nu ik bekend ben komen jonge vluchtelingen regelmatig met mij praten als
ze het niet meer zien zitten of verdrietig zijn. Ik zeg altijd: 'je verleden hoeft
je toekomst niet te beperken'. Mijn doel is om mensen te inspireren, niet om
zielig te doen. Als ze zich optrekken aan mijn muziek voelt dat goed. Vrijheid
is niet vanzelfsprekend. Je kiest er niet voor geboren te worden in Syrië of in
Afrika in een oorlogsgebied. Ik heb het idee dat die foto van dat onschuldige
kindje op het strand veel mensen wakker heeft geschud.''

 Ekaterina Levental (30) vluchtte uit Oezbekistan. De theatermaker en
musicus zingt in Nederland als soliste bij onder andere de Nationale Opera.

,,Alles wat ik heb kunnen doen is dankzij Nederland. Ik ben het land
dankbaar voor alle kansen die mij hier zijn gegund. Als ik nu die beelden
op televisie zie denk ik: 'och, ik hoop ook voor jullie dat het allemaal goed
komt'. Iedereen kan vluchteling worden. Daar moeten we met zijn allen voor
openstaan en ons niet afkeren. Ik ben gezegend met mijn omgeving en hoor
die negatieve geluiden niet. Maar ik weet dat ze er zijn.

Ik speel momenteel mijn eigen voorstelling De Weg over mijn eigen vlucht-
verleden. Ik krijg er ongelofelijke reacties op omdat het thema juist nu zo
actueel is. Mijn grootste cadeau is de ontroering en dankbaarheid. Ik laat
een onbekende kant zien van het vluchtelingenleven. Ik refereer aan onze
menselijke kwetsbaarheid, aan de verbondenheid van mensen en maak het
vooral niet zielig. Ik hoop dat mensen zich afvragen: 'hoe zou ik het hebben
gedaan als het mij was overkomen?'. Ik ben in mei terug geweest in
Oezbekistan, voor het eerst sinds 20 jaar. Ik was er met mijn Nederlandse
vriend en mocht daar een concert geven. Ik had niet verwacht dat ik daar
vrede zou kunnen vinden met mijn verleden, maar het was een fantastische
reis en een bijzondere ervaring. Maar thuiskomen doe ik in Nederland."

Omar Munie (30) vluchtte met zijn broers en zus uit Somalië en is nu
ontwerper van tassen voor beroemdheden als Hillary Clinton en Jane Fonda.

,,Ik ben elke dag sprakeloos als ik die beelden weer zie. Ik had het zelf
kunnen zijn. Ook wij hadden niks. Nederland heeft ons fantastisch
opgevangen. Echt top. De situatie is nu wel even anders omdat er zo veel
mensen tegelijk komen. Dat is moeilijk voor een opvangland, maar ik ben
ook geholpen en, denk ik, wel goed terechtgekomen. Vooral mijn moeder
besloot dat wij weg moesten. We hadden geen toekomst in Somalië. Als je
dan ergens wordt ontvangen, is dat het mooiste wat er is. Het draait er nu
om dat al die mensen worden geaccepteerd. Van strengere regels worden
vluchtelingen niet wijzer. Ze hebben nu onderdak nodig. Ik zou mensen in
eerste instantie toelaten en helpen, maar wie zich misdraagt ook weer weg
sturen. Wij zaten in azc's in Bergen aan Zee, Zierikzee, Leidschendam en
Den Helder. Je bent constant aan het reizen. Na 7 jaar kregen we een
verblijfsvergunning, om nooit te vergeten. Als alles met mijn carrière mooi
verloopt, lijkt het me fantastisch om weer in Bergen aan Zee te gaan wonen.
Maar dan in zo'n mooie villa."

Tahmina Akefi (32) vluchtte uit Afghanistan en werkte als journalist voor
diverse omroepen waaronder de BBC. Ze is nu schrijfster.

Partijlid Sander Terphuis tijdens de
ledenbijeenkomst in Den Haag waar
wordt gesproken over het strafbaar
stellen van illegaliteit © anp.

Deelnemer Nicolas tijdens de finale van
Holland's Got Talent © anp.

'Thuiskomen doe ik in Nederland.'
© Eric Brinkhorst.

Tassenontwerper Omar Munie poseert in
zijn nieuwe winkel in Rotterdam © anp.